Spiritualiteit is ‘in’, maar nooit weggeweest. Hoe kan het ook anders, waar spiritualiteit verwijst naar ‘het geestelijk bestaan’, een ‘geestelijke levenshouding’, en – meer religieus – ‘het beklemtonen van een bepaald aspect van het geloof in de beleving ervan’ (Van Dale).
Spiritualiteit wordt dus allang niet meer beschouwd als iets voor gelovige mensen, maar als een algemeen menselijk verschijnsel, als de zoektocht naar een zinvol, humaan leven, al dan niet in relatie tot God of ‘het transcendente’. Ook in managementkringen en de zorgsector groeit aandacht voor ‘spiritualiteit’.
Spiritualiteit in Bijbelse en christelijke zin gaat terug op de begrippen ruach (Hebreeuws) en pneuma (Grieks), te vertalen als adem, wind, geest. Paulus stelde de geestelijke mens tegenover de vleselijke mens; geestelijk heeft bij hem betrekking op het hele leven zoals dat door de Geest van God wordt omgevormd. Vanaf de Middeleeuwen wordt dit leven vanuit de innerlijke bewogenheid van de Geest aangeduid met woorden als devotie, vroomheid, godzaligheid en geestelijk leven. Halverwege de 20e eeuw maakte het woord spiritualiteit een comeback (Christelijke Encyclopedie 2005).
Bijbel, theologie, kerkgeschiedenis, het leven als christen en de actualiteit bieden evenzovele redenen om regelmatig aandacht te geven aan de talrijke aspecten van christelijke spiritualiteit. In deze cursus een mix van aandacht voor bijbelse bronnen, (inspirerende) stromingen in verleden en heden, psychologische aspecten, de nauwe relatie met bijvoorbeeld de liturgie, discipelschap enzovoort.
